Më poshtë janë disa nga mitet më të shpeshta për personat LGBTI që minojnë të drejtat e tyre. Në këtë tekst, ne do t’u referohemi atyre dhe do të ofrojmë përgjigje nga këndvështrimi i të drejtave të njeriut. Parlamentarët duhet të përdorin çdo mundësi në parlament dhe në jetën e tyre të përditshme për të respektuar dhe mbështetur të drejtat e njeriut të të gjithë njerëzve, duke përfshirë edhe personat LGBTI – theksojnë nga “Parlamentarët për Veprim Global”.
Miti: Homoseksualiteti është një “dukuri perëndimore”.
Realiteti: Pretendimet se tërheqja ndaj të njëjtit seks është një praktikë perëndimore janë të pasakta. Personat LGBTI ekzistojnë kudo, në të gjitha vendet, në të gjitha grupet etnike, në të gjitha nivelet socio-ekonomike dhe në të gjitha komunitetet, dhe atë një kohë shumë të gjatë.
Ajo që është e vërtetë është se shumë nga ligjet penale që vazhdojnë të përdoren sot për të ndëshkuar personat LGBTI në shumë vende janë me origjinë perëndimore dhe një trashëgimi e fuqive koloniale të shekullit të 19-të. Kjo është ende rast, edhe pse shumë ish-fuqi koloniale nuk kanë më të njëjtat ligje diskriminuese. Shumë prej tyre i kanë zëvendësuar me ligje që promovojnë barazinë.
Miti: Privimi i personave LGBTI nga të drejtat e tyre njerëzore mund të justifikohet në bazë të fesë, kulturës ose traditës.
Realiteti: Diskriminimi i bazuar në orientimin seksual ose identitetin gjinor nuk mund të justifikohet kurrë mbi asnjë bazë. Të drejtat e njeriut janë universale: të njëjtat të drejta i takojnë çdo qenieje njerëzore, pavarësisht se kush janë apo ku jetojnë. Historia, kultura dhe feja janë shumë të rëndësishme, por të gjitha shtetet, pavarësisht nga sistemet e tyre politike, ekonomike apo kulturore, kanë një detyrim ligjor për të promovuar dhe mbrojtur të drejtat e njeriut të të gjithëve. Kjo përfshin të drejtat e të gjithë personave LGBTI.
Liria fetare do të thotë e drejtë që të kemi bindjet tona, por nuk na jep të drejtën t’u imponojmë pikëpamjet tona të tjerëve, duke përfshirë diskriminimin ose dëmtimin e tyre në ndonjë mënyrë tjetër.
Miti: Njerëzit LGBTI janë “anormalë”, janë krijim i epokës moderne; identiteti i tyre është “trend”.
Realiteti: Orientimi seksual dhe identiteti gjinor nuk janë “trende aktuale”. Pothuajse çdo vend ka një histori të regjistruar njerëzish, identitetet dhe sjelljet e të cilëve janë shumë të ngjashme me atë që ne sot e quajmë heteroseksualitet, biseksualitet, homoseksualitet dhe identitet transgjinor.
Miti: Personat LGBTI kërkojnë “të drejta të veçanta”.
Realiteti: Kjo nuk është e vërtetë. Nuk kërkohen të drejta të veçanta nga ose për personat LGBTI. Ata kanë të drejtë të gëzojnë të njëjtat të drejta dhe liri themelore të njeriut, të cilat i takojnë çdo qenies njerëzore. Fatkeqësisht, këto të drejta dhe liri u mohohen miliona njerëzve në mbarë botën thjesht për shkak të orientimit të tyre seksual ose identitetit gjinor. Kjo është arsyeja pse ekziston nevoja për t’i dhënë fund diskriminimit bazuar në orientimin seksual dhe identitetin gjinor dhe për të siguruar përfshirjen e të gjithë personave LGBTI në zhvillim.
Miti: Kriminalizimi i homoseksualitetit është një ide e mirë.
Realiteti: Kriminalizimi i marrëdhënieve seksuale private ndërmjet dy të rriturve që pranojnë, qofshin këto marrëdhënie homoseksuale apo heteroseksuale, është shkelje e së drejtës për privatësi, është diskriminuese në natyrë dhe shkel ligjin ndërkombëtar për të drejtat e njeriut. Kur zbatohen, këto ligje shkelin të drejtën e lirisë nga arrestimi dhe ndalimi arbitrar. Kriminalizimi shërben për të justifikuar qëndrimet armiqësore ndaj personave LGBTI dhe inkurajon praktikat e dhunës, diskriminimit, zhvatjes dhe shantazhit. Zbatimi i këtyre ligjeve kushton shumë dhe nuk sjell asnjë vlerë shoqërore.
Miti: Duke shfuqizuar ligjet që kriminalizojnë aktivitetin e të njëjtit seks, ne po “promovojmë homoseksualitetin”.
Realiteti: Promovimi i të drejtave të barabarta për lezbiket, burrat gej dhe njerëzit biseksualë nuk është “promovim i homoseksualitetit” – ajo është promovim i të njëjtave të drejta themelore të njeriut për të gjithë. Këto janë vlerat themelore të cilave të gjitha shtetet anëtare të Kombeve të Bashkuara janë të detyruara t’u përmbahen.
Miti: Parlamentarët duhet të ndjekin opinionin publik kur ka mbështetje dërrmuese publike për ligjet ndëshkuese kundër lezbikeve, burrave gej, biseksualëve dhe transgjinorëve.
Realiteti: Parlamentarët kanë përgjegjësi për të promovuar të drejtat e njeriut dhe përfshirjen e të gjithë njerëzve, sado jopopullore të jetë kjo pikëpamje.
Qëndrimet negative të publikut nuk mund të përdoren kurrë për të justifikuar shkeljet e të drejtave të njeriut, duke përfshirë ligjet ndëshkuese dhe ngacmimin dhe brutalitetin policor ndaj lezbikeve, burrave gej, biseksualëve dhe transgjinorëve, më shumë se sa mund të përdoren për të justifikuar seksistët, racistët, ksenofobët, sektarët dhe të tjerë. akte apo politika diskriminuese.
Kur ekzistojnë qëndrime diskriminuese ndaj grupeve të caktuara, është përgjegjësi e parlamentarëve dhe e të tjerëve që të punojnë për tejkalimin e qëndrimeve të tilla diskriminuese përmes edukimit publik, ndërgjegjësimit dhe masave të tjera.
Miti: Nuk ka asgjë në instrumentet ndërkombëtare të të drejtave të njeriut për personat LGBTI, kështu që ata nuk aplikohen.
Realiteti: Përkundrazi, ligji ndërkombëtar për të drejtat e njeriut zbatohet për çdo person. E drejta ndërkombëtare për të drejtat e njeriut vendos detyrime ligjore për shtetet për të siguruar që të gjithë njerëzit, pa dallim, të jenë në gjendje të gëzojnë të drejtat e tyre të njeriut. Orientimi seksual dhe identiteti gjinor i një personi është një status, si raca, gjinia, ngjyra e lëkurës dhe feja.
Shumë organe të mbrojtjes së të drejtave të njeriut, mekanizma të të drejtave të njeriut, procedura speciale, rekomandime të Këshillit të Kombeve të Bashkuara për të Drejtat e Njeriut, rezoluta dhe raporte të Kombeve të Bashkuara kanë pohuar vazhdimisht se personat LGBTI kanë të drejta të njëjta si personat heteroseksualë dhe njerëzit cisgjinorë, dhe se diskriminimi i bazuar në orientimi seksual dhe identiteti gjinor e shkel ligjin ndërkombëtar të të drejtave të njeriut.
Miti: Kur legjislacioni ynë kombëtar nuk përputhet me normat dhe standardet e të drejtave të njeriut, nuk mund të bëjmë shumë në lidhje me këtë.
Realiteti: Ndonjëherë dispozitat e ligjeve dhe politikave kombëtare mund të bien ndesh me të drejtat themelore të përfshira në të drejtën ndërkombëtare – qofshin të drejtat e njeriut të personave LGBTI ose në lidhje me grupe të tjera ose standarde specifike të të drejtave të njeriut.
Të gjitha shtetet kanë për detyrë ta rishikojnë dhe reformojnë legjislacionin dhe politikat kombëtare në përputhje me standardet ndërkombëtare të të drejtave të njeriut, përfshirë edhe në lidhje me detyrimet e kontratave të të drejtave të njeriut. Parlamenti ka përgjegjësinë për sjelljen e ligjeve dhe për këtë arsye duhet gjithashtu të sigurojë që legjislacioni kombëtar të jetë në përputhje me detyrimet ndërkombëtare për të drejtat e njeriut.
Miti: Ka çështje më serioze ku parlamentarët duhet të përqendrohen në vend të të drejtave të personave LGBTI – si arsimi, shëndeti dhe siguria.
Realiteti: Kjo është një taktikë e zakonshme për të shpërqendruar dhe minimizuar ose injoruar përgjegjësitë e shtetit për të respektuar, mbrojtur dhe përmbushur të drejtat e personave LGBTI.
Të drejtat e njeriut të personave LGBTI, si ato të të gjithë njerëzve, kërkojnë vëmendje serioze dhe të përkushtuar. Personat LGBTI janë shpesh ata që kanë më shumë gjasa t’u mohohet qasja e barabartë në arsim, shëndet dhe siguri. Mbrojtja, respektimi dhe përmbushja e të drejtave të personave LGBTI në asnjë mënyrë nuk parandalon, pengon apo vonon zgjidhjen e ndonjë çështjeje tjetër.
Miti: Homoseksualiteti është një sëmundje ose problem shëndetësor.
Realiteti: Më shumë se 30 vjet më parë, Organizata Botërore e Shëndetësisë sqaroi në mënyrë eksplicite se homoseksualiteti nuk është as çrregullim dhe as sëmundje dhe theksoi se homoseksualiteti është një variacion natyral dhe jo patologjik i seksualitetit njerëzor.
Miti: Ne mund të ndryshojmë orientimin seksual dhe identitetin gjinor të një personi.
Realiteti: Organizata Botërore e Shëndetësisë e ka bërë të qartë se orientimi seksual nuk mund të ndryshohet. Përpjekjet për të ndryshuar me forcë orientimin seksual të lezbikeve, burrave gej dhe biseksualëve janë të paefektshme, të dëmshme dhe mund të konsiderohen si torturë.
Miti: Të gjithë personat LGBTI kanë HIV/AIDS.
Realiteti: Kjo padyshim nuk është e vërtetë. HIV/AIDS prek personat heteroseksualë, cisgjinorë dhe LGBTI, si meshkuj ashtu edhe femra, në shkallë të ndryshme në varësi të karakteristikave të epidemisë. Në disa rajone të botës, është një problem parësor në mesin e popullatës heteroseksuale.
Por ajo që është e vërtetë është se stigma, diskriminimi dhe përjashtimi i personave LGBTI çon në mungesë të aksesit të informacioneve për HIV-in dhe praktikat e seksit të sigurt, parandalimin, testimin, trajtimin, kujdesin dhe mbështetjen. Kjo i vë njerëzit LGBTI (dhe gratë transgjinore në veçanti) në rrezik më të madh për t’u prekur nga HIV. Reduktimi i stigmës, eliminimi i diskriminimit dhe përjashtimit, dhe rrjedhimisht rritja e aksesit në shërbime, është mënyra e duhur për të luftuar epideminë e HIV-it për të gjithë njerëzit, pavarësisht nga orientimi i tyre seksual apo identiteti gjinor.
Miti: Të qenit i rrethuar me persona LGBTI ose të kesh akses në informacione rreth homoseksualitetit rrezikon mirëqenien e fëmijëve.
Realiteti: Ky është një mit. Mësimi ose kalimi i kohës me personat LGBTI nuk ndikon në orientimin seksual apo identitetin gjinor të të miturve dhe as nuk dëmton mirëqenien e tyre.
Miti: Lezbiket, burrat gej, biseksualët dhe transgjinorët janë “rrezik për fëmijët”.
Realiteti: Jo. Nuk ka asnjë lidhje midis të qenit lezbike, gej, person biseksual ose transgjinor dhe abuzimit me fëmijët. Provat tregojnë se personat LGBTI në mbarë botën, si dhe personat heteroseksualë dhe cisgjinorë, janë prindër, mësues dhe modele të mira për të rinjtë. Të portretizosh lezbiket, burrat gej, biseksualët dhe transgjinorët si pedofilë ose si të rrezikshëm për fëmijët është e gabuar dhe fyese. Kjo e largon vëmendjen nga nevoja për masa serioze dhe të përshtatshme për të mbrojtur të gjithë fëmijët, përfshirë ata që mësojnë orientimin e tyre seksual dhe identitetin gjinor. Të gjitha format e abuzimit seksual, përfshirë edhe ndaj fëmijëve, duhet të parandalohen dhe ndëshkohen kur ato ndodhin, pavarësisht se cilët janë autorët.
